Prezent dla Arizony na urodziny od A.P.
Stare baśnie mówią, że dziewczynki a nawet dorosłe kobiety nie powinny chodzić same do lasu. Las jest ciemny, niebezpieczny, nieznany. Symbolizuje nieświadomość – ten mroczy gąszcz pełen zaskakujących jam i rowów, krzaków i paproci, złamanych drzew i gnijących pni, pajęczyn i cierni. Zwłaszcza gdy zboczy się obranej drogi las staje się nieprzewidywalny. Trudno znaleźć kierunek i gdy wszystkie drzewa wydają się podobne a zapadająca noc pokrywa wszystko szarym całunem, pień wydaje się podobny do pnia, krzew do krzewu, plama czerni zastępuje dawną głębie pomiędzy liśćmi – wtedy na ramieniu siada strach. Urasta, potężnieje i nagle zatruwa zmysły. Każdy szmer wydaje się zagrożeniem, każdy trzask atakiem, każdy cień demonem.
Jednak nie wszyscy boją się lasu. Arizona nie bała się. Takie dano imię dziewczynce na cześć stanu Arizona, którego nazwa pochodziła z języka Indian Pima, w którym Arizonac oznaczało miejsce skąd tryska małe źródło. Inni badacze tego regionu twierdzili, że w języku Basków, którzy przybyli tu w poszukiwaniu nowego domu aż z Europy, słowo Arissona oznaczało dobry dąb. Być może ktoś, kto nadawał Arizonie imię, może był to stary szaman indiański a może baskijki mag – chciał dziewczynkę związać magicznym zaklęciem z przyrodą a może odczytał jej naturalny talent i wielką miłość do wszelkiego życia.
Dlatego, gdy tylko Arizona podrosła, ukochała rośliny małe i duże. Rozmawiała z drzewami, twierdząc, że jej odpowiadają i wysyłają kolory jak słowa. Sadziła i hodowała kwiaty a te rosły jak błogosławione. Jednakże największą miłością Arizony były zwierzęta. Od maleńkości otaczało ją ogromne stado. Były zatem cztery koty, trzy psy, kilkadziesiąt rybek i niezliczona ilość domowych pająków. Oczywiście dziewczynka również ze zwierzętami rozmawiała – niekiedy nawet tocząc spory lub młodszym z nich organizując lekcje dobrego wychowania lub wiedzy o świecie bliższym i dalszym.
Dlatego też Arizona ukochała las. Z psami u boku potrafiła przemierzać wiele kilometrów. Niekiedy chodziła sama by z bliska wypatrywać zwierzęta dzikie, które jej psy mogłyby spłoszyć – wiewiórki i dzięcioły, lisy i jenoty, łosie i sarny. Poznając las poznawała siebie, dlatego też dla Arizony tajniki duszy, meandry myśli, odcienie uczuć – to co dla innych było nieznane i nieświadome, nigdy nie stanowiło tajemnicy.
Znajdowała grzyb i natychmiast sprawdzała czy jest jadalny czy może leczniczy? Parzył ją liść nieznanej rośliny – natychmiast przyglądała się jak ma zbudowane parzydełka i łodygę. Znajdowała jamę – starła się odgadnąć jakie zwierzę w niej mieszka? Myślała myśl i zadawała sobie pytanie: dlaczego właśnie tak myślę? Odczuwała smutek i pytała samą siebie co ją zasmuciło? Odczuwała pragnienie i pytała: czego pragnę? Nieświadomość była odtąd dla Arizony pasjonującą zagadką nie zaś źródłem lęku i niepewności.
Tak, po latach, Arizona, małe źródło stała się wielką, potężną rzeką Kolorado, Arizona dobry dąb stała się silnym drzewem.
Wyrosła na kobietę mocy, być może odziedziczyła w ten sposób moc kobiet ludu Pima, a może moc baskijskich matek?
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
