Janusz i kot
***
– I się ludzie dziwią, że ludzie są niesprawiedliwi. – Zaśmiał się kot Ludwik. – Że robią różne przekręty i wykonują okropne rozkazy, się dziwią. I w ogóle jesteście raczej okrutni.
– No dziwią się. – Przytaknął Janusz i dodał. – „Lecz mocno wierzę w to, że ludzi dobrej woli jest więcej”. – Janusz zacytował a potem również się zaśmiał, ale jakoś tak dziwnie, jakby nieszczerze. A może obaj śmiali śmiechem smutnym a przez to fałszywym jak pęknięty kubek, z którego Janusz sączył herbatę?
– A nie powinni. – Stwierdził kot. – Bo przecież sami karpia zaduszą w folii; wytną choinkę z lasu, bo po co kupować w tej drożyźnie; i kotkę ciężarną na mróz wygonią, bo im naszcza w piwnicy. No…małe te okrucieństwa, niby nie zbrodnie, ale kto osądzi małe czy duże? Z małych obojętności rodzą się wielkie hekatomby.
– Niewesołe dzisiaj te twoje refleksje. – Janusz się zasmucił.
– Wesołą mam informację w takim razie. Taki raper, taki ten…no zapomniałem, jak się nazywa. Ma ponad 10 milionów wyświetleń a może 40? I co drugie słowo k*rwa a co trzecie naje*ny a oprócz tego szmaty i suki. I to się ludziom podoba, optymistyczne jest. No co? – Zdziwił się kot widząc zdziwienie Janusza. – Muzyki słucham. Topowej.
– Topowej? – Janusz powtórzył.
– Topowej. – Potwierdził kot. – Tak się teraz śpiewa im więcej bluzgów, tym lepiej.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
