Janusz i kot
***
– Zawsze tak było, zawsze było coś nie tak, zawsze było zło w ludziach. W Srebrenicy, w Rwandzie i w Aleppo. To dzieje się teraz. Oddalaj się od tego, strzeż się tych miejsc, gdzie ludzie pouczają innych ludzi co jest dla nich dobre a co złe, i ludzi strzeż się, którzy wypowiadają gładkie słowa o innych ludziach, których nawet nie znają.
– Co powiedziałeś? – Zdziwił się Janusz i zajrzał do kuchni, w której stał stary telewizor, w którym brzęczał jakiś program, jakiś prezenter, jakieś napisy.
Kot Ludwik rozejrzał się jakby szukał jeszcze kogoś:
– Nic nie mówiłem – powiedział.
– A o złych ludziach, to nie ty? Że mam się strzec jakichś miejsc? – Spytał.
– Ach to? To słowa piosenki. Mało znanej. Nuciłem kocią mruczankę. – Stwierdził kot.
– A jak idzie dalej? – Zaciekawił się Janusz.
– Oddalaj się od tego, strzeż się tych miejsc, gdzie ludzie pouczają innych ludzi co jest dla nich dobre a co złe, i ludzi strzeż się, którzy wypowiadają gładkie słowa o innych ludziach, których nawet nie znają. – Powtórzył kot i dalej zamruczał. – Zawsze tak było, że puste słowa zwyciężały, przemielone w ustach jak słodki cukierek, ale potem zawsze przychodziła gorycz. Jak oni mogli? Ja nic nie wiedziałem. Mnie tam nie było. – Kot zaczął wystukiwać rytm ogonem. – Dlatego strzeż się tych miejsc i nigdy nie chodź tam, gdzie chodzą ludzie z przylepionym uśmiechem. Jak rozpoznasz kłamstwo? Kłamca śmieje się dwa razy. Najpierw dobrodusznym uśmieszkiem ojczulka a potem odwraca głowę z szyderczym grymasem. Pewnego dnia jednak usłyszysz zamiast śmiechu skowyt. Kłamca przegrał. Prowadzą go na sąd ci, którzy dostrzegli jego fałszerstwa.
– Zmyślasz, to nie jest żadna piosenka, kocie. Naprędce to wymyśliłeś. – Stwierdził Janusz.
– Naprędce, owszem, ale to świadczy wyłącznie o mojej kreatywności. Jestem autentyczny w tym co mruczę, poetycki, wyrazisty, rewolucyjny, anarchistyczny. Jestem lepszy od Dylana – rzekł kot. – A każde moje słowo jest prawdziwe.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
