– Mój synu, świat nie jest miejscem szczególnie sprawiedliwym a zwłaszcza bezpiecznym. – Rzekł wilk do swego syna. – Kiedyś owszem, my, wilki polowaliśmy na słabsze sztuki wśród saren i zajęcy ale teraz i padlina jest nam nieobca. Sarny przetrzebione, dziki wytępione, zające w odwrocie. Lisy wymordowane i tylko my, wilki jesteśmy pod ochronną, ale co to za ochrona, gdy wszędzie człowiek nas goni, straszy, kłusuje, strzela, szczuje, wypiera, tępi? A jak mu się odwidzi to i na nas zezwoli polować, więc nie mam ci nic optymistycznego do przekazania.
– Ojcze – odpowiedział młody wilk – jak mam z takim przesłaniem iść w las, zbudować własną watahę, polować, bawić się, chować młode nie mówiąc już o radości życia? Czy jako ojciec nie powinieneś tchnąć we mnie nieco optymizmu, zainspirować mnie, dodać mi wiary w siebie?
– No cóż, czytałem taki artykuł o świadomym rodzicielstwie – rzekł stary wilk – i w podsumowaniu było stwierdzenie: wolisz być świadomym czy szczęśliwym? My wilki, nie mamy takiego luksusu, jak choćby ludzie, udawania, opowiadania sobie bajek, wiary w cuda. Rzeczywistość jest jaka jest. Twarde realia. Las się kurczy. Drwale codziennie wywożą tony drzewa. Ludzie budują domy na skraju lasu. Zwierzyna wytępiona, bo przeszkadza ludziom. Może dla nas, wilków jedynym wyjściem są kraty albo udomowienie? Może przyszłością jest spsiały wilk? W końcu te parszywe wiejskie kundle, te wynaturzone miejskie mieszańce, to kiedyś też były wilki?
– Spsiałe wilki? Nie chcę być spsiałym wilkiem, ojcze. Chcę być wilkiem jak dziad i pradziad. Chcę polować, przemierzać puszczę, cieszyć się życiem, bawić się wśród swoich! Lubię swoją dzikość. Wilki są niepokorne. Wilki walczą zajadle. Wilki chodzą swoimi drogami. – Młody wilk zatańczył wilczy taniec krążąc wokół własnego ogona, warknął i krótko zawył.
– Spsiałe wilki? O czym rozmawiacie? – Matka wilczyca zbliżyła się merdając ogonem.
– Ojciec twierdzi, że my, wilki jesteśmy w odwrocie i że być może jedynie poddanie się człowiekowi może nas ocalić. – Odpowiedział młody wilk i dodał powarkując: – Spsiałe wilki, ojcze, to psy a psy to niewolnicy człowieka. Nie chcę być niewolnikiem. Moją naturą jest wolność.
– Znam ojca – rzekła matka – to stary mądry wilk. Widzisz szramę na jego łapie? To ślad po wnykach, w które wpadł i wyrwał się z nich zdzierając na żelazie skórę do kości a potem się wylizał i wygoił. Mimo bólu polował i nie ustępował na krok młodszym wilkom. Widzisz ślad na jego boku, pod żebrem? To pamiątka po rannym dziku, którego zaatakował abyśmy mieli co jeść…i zwyciężył. Widzisz przetrącony ogon? To po walce z wilkiem, który próbował odebrać mu władzę nad watahą. Twój ojciec to dzielny wilk.
– Więc dlaczego opowiada mi takie rzeczy, że świat jest niesprawiedliwy i niebezpieczny, że wilki są zagrożone? – Rzekł młody wilk a jego ojciec cicho zaskomlał a potem gardłowo warknął.
– Dlatego, że to prawda. – Odpowiedziała wilcza matka. – Ojciec ostrzega cię, uczy. My wilki jesteśmy odważne i zajadłe, silne i wytrzymałe, waleczne i wolne ale żeby przeżyć i móc cieszyć się życiem, potrzebujemy też ostrożności i sprytu, przebiegłości i dalekowzroczności. Musimy ufać swoim ale wystrzegać się wrogów. Rozpoznawać swoich i w czas zwęszyć zagrożenie. Pochopność to największa wada wilka. Pomiędzy zbytnią ostrożnością a lekkomyślnością stoi wilk.
______________________________________________________________________________
Interpretacja koanu
Autorka: Anna Prelewicz
Wilk jest największym przedstawicielem rodziny psów. Wilcze rodziny, liczące nawet do 20 osobników mają ściśle określoną hierarchię wewnętrzną. Wataha, jako grupa rodzinna składa się z pary rodzicielskiej, młodych i części wilków z poprzedniego miotu. Młode wilczki są jednak wyłączone z hierarchii, co pozwala im bezpiecznie i beztrosko dorastać, baraszkować do woli pod bacznym okiem dorosłych wilków. W zabawie intensywnie uczą się najważniejszej sztuki – sztuki życia. Wychowywane w ten sposób stają się silne i samodzielne a jednocześnie potrafią żyć stadnie.
Wilk w wielu kulturach uchodzi za jedno z najpotężniejszych zwierząt i jako taki budzi respekt, strach, jednocześnie będąc dla ludzi fascynującym zwierzęciem. Jego cechy wywierały na ludziach tak silne wrażenie, że niemal wszystkie kultury ziem, na których żył wilk, włączyły go do swoich legend, symboli czy rytuałów religijnych. Stare plemiona ubierały się w wilcze skóry, co miało zapewnić im najcenniejsze cechy tych wyjątkowych zwierząt. Podziwiany za siłę, odwagę, wytrwałość, a także wzajemne przywiązanie i opiekuńczość wobec młodych, wilk jako symbol kojarzony jest z mocą przewodnictwa i ochroną.
Wchodzenie w dorosłość to jedno z największych wyzwań, jakie czeka na każdego człowieka. Nic nie jest tu łatwe. Dorosłość zaprasza do zamknięcia dzieciństwa, czyli zostawienia pluszaków i kolorowych kredek na rzecz uporządkowanego świata wewnętrznego.
Z pomocą i wskazówkami przychodzi wilk. Jako zwierzę mocy, swoisty przewodnik uczy zaufania do swej wewnętrznej siły oraz przystosowania do zewnętrznych okoliczności, by jednocześnie urzeczywistniać swoje cele, zamieniając marzenia i pomysły w doświadczaną realność.
Angielski badacz zwierząt Shaun Ellis, który na rok dołączył do żyjącej na wolności watahy wilków (stając się jednym z nich) w swojej książce „Żyjący z wilkami” napisał: „Wilkom są obce takie odczucia jak zazdrość, czy żal. Przebywając w ich stadzie pomyślałem, że przed tysiącami lat w taki sam sposób żyli ludzie. To życie w społeczności powiązanej więzami rodzinnymi, w której każdy zna swoje miejsce.” Wilk uczy, zatem przezwyciężania skłonności do wywyższania się ponad innych, czy też przeciwnie zaniżania własnej wartości.
Wilki, jako istoty stadne mają doskonale rozwiniętą komunikację oraz dbałość o swoją watahę, z której czerpią siłę. Jasna i szczera komunikacja, pozwala neutralizować wewnętrzne blokady, otwierać się i być po prostu szczerym. Ta ważna umiejętność pozwala wzmacniać relacje w grupie, znaleźć w niej miejsce, a w konsekwencji być respektowanym i kochanym.
Wilk nauczyciel uczy ostrożności oraz asertywności, jak również i tego by podążać w zgodzie ze sobą, bez osłabiającego ulegania innym. „Pomiędzy zbytnią ostrożnością a lekkomyślnością stoi wilk”, który za sprawą wyostrzonej percepcji, zaufania do swoich zmysłów dodaje odwagi do urzeczywistniania samych siebie, a co za tym idzie do tego, byśmy byli spójni z tym, co jest w naszym wnętrzu. Wilk, jako zwierzę waleczne przestrzega przed fałszywymi relacjami, przed ludźmi, którzy nas wykorzystują lub działają na naszą niekorzyść. Dobrze jest być ostrożnym, by nie dać się zwieść pozorom.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
