Janusz i kot
***
– Owszem, owszem. Nie zadawaj trudnych pytań a nie usłyszysz trudnych odpowiedzi. Tak, to jest stare, dobre powiedzenie, Janusz. – Rzekł kot Ludwik.
– Dobre? A co w nim dobrego? – Zdziwił się Janusz.
– Dobre jest to, że ludzie nie pytają, dlatego nie rozumieją, choć wydaje im się, że wiedzą. Podrzucają sami sobie najprostsze wyjaśnienia trudnych rzeczy, takie, do jakich sami dorośli. A, że są niedorośli, więc znajdują dziecinne wyjaśnienia, w rodzaju: „dobry człowiek był, święty, ale doradcy go oszukiwali.” Albo: „nic dziwnego, że ją bił, bo pyskata była i niewierna”. Albo: „zazdroszczą mu, to go krytykują.”
– No i co w tym dobrego, do czorta? – Janusz uniósł nieco głos.
– Bo się z tej swojej naiwności głupiej nie wygrzebują nigdy i pozostają już tacy bezradni, schematyczni, bezwolni czasem zdziwieni a w gruncie rzeczy nieufni, skuleni, złośliwi jak krzywdzone od maleńkości dzieci. – Odpowiedział kot w dalszym ciągu całkowicie spokojny, z obojętną miną.
– I do jasnej cholery pytam, co w tym dobrego? – Janusz tym razem krzyknął.
– Dobre jest to, że mamy ich z głowy, Janusz. Nigdy się nie zmienią, więc nie warto zadawać im pytań a tym bardziej udzielać odpowiedzi. Po prostu wystarczy wzruszyć ramionami albo powiedzieć: „tak, tak, masz rację” i pójść w swoją stronę, byle dalej, byle szybciej.
– Kogo ty właściwie masz na myśli, kocie? – Janusz przysiadł na krześle.
– No sam pomyśl, Janusz, na pomyśl, kogo? Całkiem spora lista się zbierze, nieprawdaż? – Rzekł kot.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
