Janusz i kot
***
– Ludzie nie lubią wymądrzania się. – Rzekł kot. – Co innego nasza relacja, Janusz. Ja jestem kotem, ty człowiekiem i nieoczekiwanie ode mnie możesz przyjąć to i owo, w sensie: porady, sugestie i takie różne wymądrzenia. A wiesz, dlaczego? Bo jestem kotem. Zbyt dumny z ciebie drań, żeby jechać do Hajnówki albo do Białegostoku do jakiegoś psychiatry i opowiadać mu, że kot przybłęda do ciebie gada. I dzięki temu, Janusz i śmiem twierdzić tylko dzięki temu, przyglądasz się treści moich wymądrzań. Słuchasz i zastanawiasz się, i czasem nawet zapominasz, że to sierściuch z tobą gada. Od nikogo, nikogusieńkiego nikogo obcego nic byś nie przyjął. Boś nieufny chłop, nieufny z ciebie zakapior, Janusz. Przez całe lata powtarzałeś, że swoje wiesz, że ci wyciumkani lalusie z telewizora, te pańcie, nic ci nie mają do zaproponowania, te wszystkie eksperty, celebryty, polityki na tej plastikowej podłodze w świetle jupiterów. I nieważne jest, Janusz, czy to chłopska, pańszczyźniana, niewolnicza krew w żyłach ci buzuje; czy doświadczenie życiowe, boś niejeden łan żyta zasiał i skosił; czy inteligencja niepospolita, twoja. Nieważne. Prawda jest taka, że rację masz, Janusz. Społeczeństwa obywatelskiego, jak wy to teraz ładnie nazywacie, nie buduje sią ani w rok, ani w dekadę, ani na przymądrzaniu się, ani na wciskaniu ludziom kitu. A jak się ma twoje lata, to jedynie kot pozostaje jako mentor i anioł stróż, Janusz. Tak, tak. Tak się nie dziw. Jutro o tym pogadamy. Anioł stróż, a jakże.
– Też mi anioł stróż. – Rzekł Janusz ale kot Ludwik już nie słuchał, zasnął przy ciepłym piecu. Po chwili jednak uniósł łebek i rzekł:
– Ktoś się pod chałupą czai. Pewnie ci biedacy z granicy. Daj im jeść Janusz i wpuść do stodoły na siano. Tylko ich nie podkabluj i tak sąsiedzi zrobią to za ciebie.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
