Janusz i kot
***
– Mówiłeś, kocie, że jesteś specjalistą od zła. No więc co z tym złem? – Janusz spytał uważnie przyglądając się kotu Ludwikowi.
– My, koty jesteśmy drapieżnikami, więc mordujemy inne stworzenia dla pokarmu. Ale wy, ludzie ni to krowy ni to wilki, ni to małpy ni to psy. W zasadzie możecie nie jeść mięsa, ale białko zwierząt przyspieszyło, nie wiedzieć czemu, waszą ewolucję. A teraz wciąż żrecie mięso choć jest dla was, w zasadzie, zabójcze. Wasi praprzodkowie nie dożywali obecnego wieku przeciętnego obywatela, więc było im wszystko jedno. – Kot zaśmiał się i podskoczył radośnie jakby właśnie złowił jakiegoś owada.
– Nie o to pytam, mądralo. Pytam o zło w człowieku. – Janusz usiadł na stołku i przysunął się do kota jakby chciał wychwycić wszelkie niuanse jego wypowiedzi.
– No cóż, zło jest banalne, ale w innym sposób niż sądziła niejaka Arendt. – Kot zrobił minę znawcy. – Zło w człowieku bierze się z dwóch rzeczy: z chęci upokorzenia drugiej istoty. Pogarda natomiast bierze się z poczucia własnej słabości, z poczucia winy i wstydu, z poczucia, że jest się gorszym po prostu. Wiem, żenada, ale takie są fakty. Wytworzyliście kulturę, w której słabeusz, który w stadzie małp albo w watasze wilków nie miałby szans, tu może pastwić się nad innymi. I tylko chwilami, w bezsenne noce albo po pijaku uświadamia sobie jaki jest mizerny i beznadziejny. Tym gorzej dla niego i dla innych, bo po wytrzeźwieniu, żeby stłumić uczucie beznadziejności, pastwi się jeszcze bardziej.
– Chyba przesadzasz? – Rzekł Janusz.
– Nie. – Odpowiedział kot.
Zapoznaj się również z naszą drugą książką wydaną w tym roku!
