Wystarczy, że przymkniesz oczy. Przed tobą biała fasada i górująca nad miastem kopuła Sacré-Cœur. Teraz odwracasz się. Schodzisz powoli patrząc na Paryż rozświetlony o poranku. Schodami w dół, schodami w dół, powoli. W każdej chwili znów możesz się odwrócić i spojrzeć na bryłę bazyliki. Symbole Paryża, tyle ich jest. Nie musisz ich nazywać, przewijają się […]
– Jakie piękne owoce! – Ucieszyła się. – Takie dorodne, dojrzałe. Aż miło patrzeć. Pewnie pyszne? – Wcale nas to nie cieszy. Trzymam tę jabłonkę właściwie dla ozdoby. Owoce, gdy są dojrzałe spadają z drzewa. – Rzekł stary, siwy ogrodnik. – Nie chcemy żeby dojrzały. Dojrzałość to dla nas klęska. Nauczyliśmy się niedojrzałe owoce przechowywać […]
Poszukiwała czegoś wyjątkowego. Rzecz jasna teraz szuka się głównie w Internecie. Jednakże tym razem postanowiła przywieźć coś specjalnego z miasta cudów, jakim był Stambuł. Założyła niebieski hidżab i ciemne okulary. Niebieski, błękitny, bławatkowy, modry, jej ulubione kolory. W chuście na głowie wtopiła się w tłum. Teraz była jedną z mieszkanek zaczarowanego miasta, miasta cudów. Była […]
– Czy ludzie są aż tak źli, aż tak źli, generale Lepik? – Adiutant ściągnął długi but generała i klapnął tyłkiem na podłogę. Wieczór, prawie noc. Dwie szklanki szlachetnej brandy stały przygotowane i rzecz jasna niemal pełne, obok szachów z alabastru. Partyjka szachów, której w zasadzie nigdy nie rozgrywali, adiutant i generał. Dwaj przyjaciele, druhowie […]
Burmistrz trzepnął papierami o kant stołu i rzekł: – I chcesz powiedzieć, że po pierwsze nie wiadomo skąd ta franca pojawiła się u nas, a po drugie, że nie można jej rozpoznać dopóki ludzie nie zaczną rozdziawiać gęb, jak hipopotamy, a po trzecie, że nie wiadomo jak to leczyć? – Niestety tak, Wasza Ekscelencjo. – […]
Kiedy w mieście Ra-la-la nikt już nie wierzył w szczęśliwy los, który miał się uśmiechnąć wraz z odsieczą generała Denisa zwanego Mamutem, stał się cud. Czy los się uśmiecha, zastanawiano się po przemówienia mera miasta? Przemawiał ponad dwie godziny, trzynastokrotnie powtarzając (a według niektórych nawet piętnastokrotnie), że los się w końcu uśmiechnie do oblężonego miasta. […]
– Jak to się dzieje, że źli ludzie sądzą, że są dobrzy, mistrzu? Co gorsza, mówią tak nawet wtedy, gdy są pełni nienawiści i ewidentnie błądzą, gdy wyrządzają krzywdę innym. – Spytała Soledad Ortega, uczennica szkoły Trzeciego Stopnia dla Wiedźm. – Odpowiedzi jest tysiąc, na tysiąc kolejnych lekcji, moja droga. – Profesor Manuel de la […]
– Mistrzu, co sądzisz o tych wszystkich, tak modnych teraz, coachingach i mentoringach? – Spytała Soleá Ortega i po chwili dodała, jak to ona, nieco prowokacyjnie: – A może magia wcale już nie jest potrzebna? Ludzie doskonale dają sobie radę sami. – Zamilkła i po namyśle znowu dodała: – Albo nie dają sobie rady? Albo […]
– Czy już wybrałaś specjalizację, moja droga? – spytała Anais Trynidad de Alba nauczycielka Uroków i klątw, przedmiotu najbardziej lubianego przez uczennice, cóż bowiem może być bardziej atrakcyjnego dla młodej adeptki czarownictwa, niż rzucanie uroków, odczynianie klątw i zdejmowanie przeklęć. Na tym najlepiej się zarabia, tak sądziły młode wiedźmy, przynajmniej na wsi, gdzie nikomu nie […]
– Z jakiego powodu ludzie mówią tak często: Nadludzkim wysiłkiem? Ugotowałam obiad nadludzkim wysiłkiem; Posprzątałem strych nadludzkim wysiłkiem; Przygotowałem dokumenty nadludzkim wysiłkiem; Uratowaliśmy chorego nadludzkim wysiłkiem; Skończyliśmy budowę nadludzkim wysiłkiem; Włożyliśmy w to nadludzki wysiłek? Albo: To ponad moje siły; albo Już brak mi sił; albo Ze wszystkich sił walczyliśmy o wynik? Czyż nie wiedzą, […]
– No dobrze, powiedziałaś, że chcesz się przygotować do egzaminu z mojego przedmiotu, z Nauki o Człowieku. Co chcesz powtórzyć? – Spytał profesor. Soleá otworzyła gruby zeszyt, wyjęła zakładkę i rzekła: – Czcigodny mistrzu, dziś chciałabym zająć się tematem: Jakich pytań nie wolno zadawać? – Ludziom – uzupełnił profesor. – Jakich pytań nie wolno zadawać […]
– Mistrzu, jak działa maszyna prawdy? – Soleá tego dnia przybrała zasadniczy, stanowczy ton. Żeby dodać sobie pewności podparła się pod boki. – Źli ludzie dają dobrym ludziom skopolaminę, narkotyk po którym zniewoleni gotowi są powiedzieć wszystko bez hamulców ponadto potem nie pamiętają nic, z tego co się wydarzyło. Można ich okraść, wykorzystać, zgwałcić i […]