– Marmurek, a we wsi mówią, że my podobne do siebie i że nas nie rozróżniają – rzekł Mruczek. – Jak to? – Zdziwił się Marmurek. – No, że po nazwisku my podobni i po pysku tacy sami, znaczy się: Mruczek, Marmurek, podobne, że z pyska my podobni, i z chodu, i w ogóle, że […]
– A taka sprawa jest, powiedzcie Marmurek, bo tak się zastanawiam czy…? – Mieczysław westchnął i usiadł obracając czapkę w dłoniach na znak zamyślenia a może i skrępowania jakiegoś. – Jak tak mówicie Mietku, Mieczysławie, kumotrze to znakiem tego o piniondze się rozchodzi, czyli o piniendze, czyli sianko wam potrzebne, kasa, kapucha, mamona. Odpowiem od […]
– Jak dbasz o siebie, Marmurek? – Nie wiem o co ci chodzi? Jak dbam? Kwartę piwa sobie stawiam przed sobą, miskę orzeszków słono-słodkich jak lubię, dobre pętko kiełbasy, czasem rybkę z frytkami i patrzę…gapię się, jem, znowu gapię, znowu podjem, popatruję, podgryzę i znowu patrzę, gapię się. Potem coś zjem i piwem popiję. A […]
– Papierowe zabawki są nietrwałe, dlaczego je robisz? – To origami. To nie tylko zabawki, to sztuka. – Odpowiedziała. – Strata czasu. Też mi sztuka. Składasz papierek sto razy i wychodzi coś podobnego do…niczego. Owszem mówisz, że to konik albo nosorożec ale to wciąż tylko papierek. – Moje koniki, nosorożce i papugi są małymi arcydziełami. […]
Pewien jasnowidz, mężczyzna dojrzały, w sile wieku, choć równie dobrze mógł uchodzić za żwawego, starszego pana, choć jeszcze nie dziadunia, biegły w prekognicji, czyli przewidywaniu, zdalnym przeglądaniu, mistrz wszelkiego rodzaju umysłowych transkrypcji, jasnowidz astralny, mentalny i czort wie jeszcze jak monstrualny – zwątpił. Owszem zwątpił w swoje zdolności, przestał wierzyć w parapsychologię a nawet przestał […]
Zajrzałam do torebki a tam na samym dnie…niemożliwe? Królik. Mały, czarny królik. Czarny? W pierwszej chwili pomyślałam, że córeczka podrzuciła mi swoją maskotkę, żeby nie było mi smutno bez niej ale ona nie ma czarnego królika. Nie ma czarnego królika, który w dodatku łypie okiem i najwyraźniej zamierza wyjść z torebki. – Królik! – Niemal […]
– Od czterech, może pięciu nocy śni mi się, że jestem adiutantem jakiegoś generała. Jest wszechwładnym dowódcą, jakimś demiurgiem zarówno despotycznym jak i groteskowym. – Pewnie śni ci się twój szef albo wariacje na jego temat? Daj spokój, Rafciu. – Jak powiedziałeś? Wariactwo? Może i wariactwo? Tak skończył się ostatni sen, dzisiejszy. Miałem wrażenie, że […]
Wieczór. Wyjątkowo długo siedzieli w bunkrze supertajnym, spec znaczenia, tajne przez poufne. Dlaczego akurat tam? Gdyż tylko tam, generał Lepik, szef super służb i nie wiadomo czego, tak ważnego, że nawet sam dowódca nie zawsze uświadamiał sobie, jak ważne było to super ważne, maksymalnie tajne i ukryte, tylko tam czuł się swobodnie. Tylko tam, w […]
– Powiedzcie, pułkowniku Misiura, ale tak szczerze powiedzcie, czy jest szansa? – Kapitan Pliszka, adiutant samego generała, dowódcy z najwyższej pułki, najwyższego z najwyższych, odważył się wystartować wprost do Misiury. Być może właśnie z tego powodu, że był przybocznym samego Ajatollaha, jak zwano złośliwie generał Lepika, dowódcę tyle charyzmatycznego, co wszechwładnego. Przydomek, z resztą, wynikał […]
Pułkownik Misiura, a dokładnie podpułkownik był ulubionym funkcjonariuszem generała Lepika. Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy generał w ogóle kogoś lubił i czy znane mu było tego rodzaju odczucie? Podobnie rzecz się miała z funkcją podpułkownika Misiury. No właśnie, czy był funkcjonariuszem? W zasadzie nie, bo przecież resort generała Lepika należał do armii. Czy był żołnierzem? W […]
– Bo widzicie, Pliszka – generał Lepik rzekł do swego adiutanta – w czasach globalizacji globalne są też manipulacje. A ludziska niby mają te laptopy i tablety a są takie same jak zawsze. – Znaczy się jakie, czyli jak: jak zawsze? – Zastanowił się kapitan Pliszka. – Naiwne są. Ciemne. Uległe. Bo widzicie Pliszka, dajmy […]
Oczywiście byłaby w tym przesada, gdyby powiedzieć, że tylko w tym celu przyjechała do Madrytu. Tylko w tym celu? Szła Paseo del Prado w kierunku Calle de Santa Isabel, blisko, paręset metrów. Ogrody po drugiej stronie ulicy rozkwitły. Świergotem ptaki oznajmiały początek pracowitego dnia, trzeba nakarmić młode. Cały poprzedni dzień spędziła w Prado, w Museo […]