– A potem wszystko się zmienia. Oczywiście bywają ludzie, których życie toczy się w tym samym mieszkaniu, na tej samej posadzie przez lat trzydzieści pięć i nie zmieniają nawet meblościanki. To dla nich produkuje się tasiemcowe seriale z tysiącem odcinków, w których śledzą losy wciąż tej samej rodziny. Świat z jego sprawami toczy się, wydarza, […]
– Czasem nawiedzają mnie duchy. – Stwierdził B’Ozon Niepogodny, mistrz przywołań. – Rzecz jasna przychodzą najczęściej we śnie, w środku nocy. – I czego od ciebie chcą? – Zaciekawił się Broma Triste. – Och, powodów jest co niemiara, jak z żywymi ludźmi. Jedni oczekują pomocy; inni się mądrzą; jeszcze inni zagubili się pomiędzy światami i […]
– Napoleon Bonaparte, cesarz Francuzów, przejął władzę w drodze zamachu stanu po okrutnych latach rewolucji. Kilka lat później został dyktatorem, tyranem, wreszcie cesarzem i utopił Europę we krwi. Gdy poważył się podbić Rosję, przegrał. – Stwierdził B’Ozon odkładają na bok grubą książkę. – Koniec roku 1813 przyniósł bitwę narodów pod Lipskiem, w której zginęło 55 […]
– Wiesz z jakiego powodu tak wielu ludzi interesuje się tymi wszystkimi celebrytami, aktorami, influencerami, jutuberami? – Spytał B’Ozon Niepogodny, mistrz przywołań. – Wydaje mi się, że wiem. – Stwierdził ostrożnie Broma Triste, po czym odpowiedział pytaniem na pytanie. – Bo chcieliby być nimi? – Otóż to, trafiłeś w dziesiątkę! Według badań przeprowadzonych przeze mnie […]
– Są ludzie, którzy produkują kajaki, tak kajaki. Robią to z pasją. Drewniana skorupa a potem żywica. Są ludzie, którzy pieką pizzę i to w ceglanych piecach opalanych drewnem. Ach ten zapach i chrupki smak. Są też tacy, którzy w jeden wieczór potrafią skomponować arcydzieło muzyczne oraz inni, którzy wprowadzają wielki statek do małego portu […]
– Wiesz, dziś zagadała do mnie klapa do kibla. Nie śmiej się, owszem deska klozetowa. – Stwierdził B’Ozon Niepogodny udając się na spoczynek. – Czyżbyś zwierzał mi się z jakichś doznań natury fizjologicznej? – Broma Triste skrzywił się na samą myśl o tym, że B’Ozon za chwilę opowie mu o swoich przygodach w łazience, lecz […]
– Wiesz co jest zarazem najsłabszym i najsilniejszym ogniwem wszystkich przedsięwzięć, także tych długotrwałych jak sprawowanie władzy? – B’Ozon Niepogodny zrobił tajemniczą minę. – Brak planu albo plan nazbyt szczegółowy? – Zastanowił się Broma Triste nakrywając do stołu. Na kolację były jego ulubione racuchy z jabłkami. – Człowiek jest najdziwniejszym ogniwem wszelkich przedsięwzięć i planów. […]
– Wiesz na czym polega władza absolutna? – Spytał B’Ozon. – Z grubsza wiem, ale ty masz pewnie na to swoją, jak zwykle dziwną, teorię. – Zaśmiał się Broma Triste. – Początkowo zaczyna się niewinnie. Księciunio, często nie bez powodu, dochodzi do wniosku, że wie lepiej co jest dla ludzi dobre. – Nie bez powodu? […]
– Przypomniał mi się dzień, w którym wprost spod mojego okna ktoś ukradł mój piękny rower. Ach jak lubiłem ten rower. Żaden tam sportowy ani superekskluzywny ale piękny, srebrno-czerwony, z koszykiem na zakupy, z wygodnym siodełkiem, z oparciem, cud. Swój ukradł. Nikt na nasze podwórko nie wchodził oprócz sąsiadów. Listonosz, trochę znajomków, jakiś hydraulik. W […]
– Kiedy już nic nie wiesz i nie wiesz nawet – komu i w co wierzyć, co ci pozostaje? – Spytał Broma Triste. – Och, wciąż jeszcze możesz się dobrze bawić, najlepiej zanurzony w tym, co robisz z radością. – Odpowiedział B’Ozon Niepogodny i dodał po chwili: – Pewien uczeń w buddyjskim klasztorze spytał swego […]
– Oglądałem film, niezbyt długi, w zasadzie filmik. – Rzekł B’Ozon Niepogodny do swego przyjaciela Broma Tristego nalewając do talerzy zupę, jak co wieczór, odkąd Broma u niego zamieszkał. Tym razem była to grzybowa z łazankami. – Artyści świętowali fetę z okazji setnego a może nawet tysięcznego przedstawienia, które święciło tryumfy. Był rok 1999. Spostrzegłem […]
– A czy znasz czcigodny B’Ozonie jakąś opowieść lub przypowieść optymistyczną a najlepiej historię prawdziwą, która dobrze się kończy a przynajmniej dobrze rozpoczyna? – Broma Triste westchnął rozcierając zmarznięte dłonie. – Bo widzisz, ciotka Rózia zarzuciła mi, że ludzie potrzebują nadziei a przynajmniej więcej optymizmu. Mówiąc „ludzie” miała rzecz jasna siebie na myśli. Martwią ją […]